Invisible Cities

Here a city is described with the following characteristics: built on dry land, it rises entirely on towering stilts. The houses are made of bamboo and tin, with many verandas and balconies, built at different heights on wooden supports constructed in such a way that one juts out over the other, and are connected by rope ladders and hanging ramps, leading to panoramic elements covered with conical roofs, barrels storing water, rotating weather vanes, protruding pulleys, armidia (wooden cranes or lifting devices), and cranes.

A city with an incomprehensible design, created with the purpose of making its inhabitants happy, as is the case with every city. Indeed, one might say that its description gives such an impression. We imagine a city located high up, open, and made of simple materials and shapes. At the same time, however, it is complex. It does not allow us to form a clear picture of life in this city.

As Calvino also says about Zenobia: "It is pointless to decide whether Zenobia should be classified among happy cities or unhappy ones. It is not in these two categories that cities can be meaningfully divided, but in two others: those that through the years and changes continue to give shape to desires, and those in which desires either manage to destroy the city or are themselves destroyed."

Εδώ περιγράφεται μια πόλη με τα εξής χαρακτηριστικά: χτισμένη σε στεγνό έδαφος, υψώνεται ολόκληρη πάνω σε πανύψηλους πασσάλους, και τα σπίτια είναι από μπαμπού και από τσίγκο, με πολλά χαγιάτια και μπαλκόνια, χτισμένα σε διαφορετικό ύψος, πάνω σε ξύλινα στηρίγματα φτιαγμένα έτσι ώστε το ένα να ξεπερνά το άλλο, και να συνδέονται μεταξύ τους με ανεμόσκαλες και κρεμαστές ράμπες και οδηγούν σε πανοραμικά στοιχεία σκεπασμένα από κωνικές στέγες, βαρέλια με αποθηκευμένο νερό, περιστρεφόμενους ανεμοδείκτες, προεξέχουσες τροχαλίες, αρμίδια και γερανούς.

Πόλη με ακατανόητο σχεδιασμό, δημιουργήθηκε με σκοπό την ευτυχία των κατοίκων της, όπως και κάθε πόλη. Πράγματι, η περιγραφή της θα μπορούσε κανείς να πει πως δίνει αυτή την εντύπωση. Φανταζόμαστε μια πόλη να βρίσκεται ψηλά, να είναι ανοιχτή και κατασκευασμένη από απλά υλικά και σχήματα. Ταυτόχρονα όμως να είναι περίπλοκη. Δε μας αφήνει να διαμορφώσουμε εικόνα για τη ζωή σ΄ αυτή την πόλη.

Όπως αναφέρει και ο Καλβίνο για τη Ζηνοβία « Είναι μάταιο να ορίσουμε αν η Ζηνοβία πρέπει να ταξινομηθεί ανάμεσα στις ευτυχισμένες ή τις δυστυχισμένες πόλεις. Δεν είναι σε αυτά τα δύο είδη που έχει νόημα να χωρίζουμε τις πόλεις, μα σε άλλα δύο: εκείνες που συνεχίζουν μέσα από τα χρόνια και τις αλλαγές να δίνουν μορφή στις επιθυμίες και εκείνες στις οποίες οι επιθυμίες είτε κατορθώνουν να αναιρέσουν την πόλη είτε να αναιρεθούν οι ίδιες».

Isaura is described as the city of the 1000 wells and is built on a deep, underground lake. Its perimeter is surrounded by green and its inhabitants dig large vertical holes in the ground. In these underground veins people are able to transfer water. It is said that the gods of the city are hiding there.

Other elements of which the city consists of are: windmills, pulleys, reservoir towers, tripods and aerial scaffoldings.

The whole atmosphere of the city is full of contrasts and mysticism. While life can be found in the underground lake, it is reported that the whole city is moving towards the sky.

Η Ισαύρα περιγράφεται ως η πόλη των 1000 πηγαδίων και βρίσκεται χτισμένη πάνω σε μια βαθιά, υπόγεια λίμνη. Περικλείεται από πράσινο και οι κάτοικοί της σκάβουν μεγάλες κάθετες τρύπες στο χώμα. Στις υπόγειες αυτές φλέβες ανεβοκατεβάζουν νερό. Εκεί λένε πως κρύβονται και οι θεοί της πόλης.

Άλλα στοιχεία της πόλης είναι: τροχαλίες που γυρίζουν φτερωτές ανεμόμυλων, πύργοι δεξαμενές, τρίποδα και αέρινες σκαλωσιές.

Μια πόλη όπου η ζωή βρίσκεται πάνω αλλά και κάτω. Ολόκληρη η ατμόσφαιρα της πόλης είναι γεμάτη αντιθέσεις και μυστικισμό. Ενώ υπάρχει η υπόγεια λίμνη αναφέρεται πως ολόκληρη η πόλη κινείται προς τον ουρανό.

Or, otherwise, the spider city. This city is suspended in the void, between two mountains. Its edges are tied to them with ropes, and its base is nothing solid — only a net, which also functions as a network. To wander through the city, one grabs onto chains, crosses footbridges, and walks on wooden beams.

The city is made up of rope ladders, hammocks, sack-like houses, baskets, lifts, showers, rings, cable cars, lamps, flower pots, and climbing plants. All of these hang downward, into the void.

Life in this city is entirely uncertain and suspended — as it is in every city, only here uncertainty takes on a literal meaning and is constructed.

Η αλλιώς η πόλη αράχνη. Η πόλη αυτή βρίσκεται στο κενό, ανάμεσα σε δύο βουνά. Οι άκρες της είναι δεμένες σε αυτά με σχοινιά και η βάση της δεν είναι τίποτα στέρεο παρά μόνο ένα δίχτυ που χρησιμεύει και ως δίκτυο. Για να περιπλανηθεί κανείς στην πόλη πιάνεται από αλυσίδες, περνά από πεζογέφυρες και περπατά σε ξύλινες δοκούς.

Η πόλη αποτελείται από σχοινένιες σκάλες, αιώρες, σπίτια σαν σακιά, καλάθια, αναβατήρες, ντους, κρίκους, τελεφερίκ, λαμπτήρες, γλάστρες και αναρριχώμενα φυτά. Όλα αυτά κρέμονται προς τα κάτω, στο κενό.

Ολόκληρη η ζωή σε αυτή την πόλη είναι αβέβαιη και αιωρείται, όπως συμβαίνει και σε κάθε πόλη μόνο που εδώ η αβεβαιότητα αποκτά κυριολεκτική σημασία και κατασκευάζεται.

The city of Zirma is a magnificent city that is easily etched into memory. This happens because the city, in some way, repeats itself — as if it wants to imprint itself on every traveler.

The description of this city is simple: full of skyscrapers, shops, and paved streets. In the sky, wherever one looks, one sees airships, which by themselves form a distinct city that hovers, and in combination with the skyscrapers, it seems to be moving upward. The people who live there might be hanging from the skyscrapers or have wild animals as pets.

What is certain is that, even though it resembles a modern city that repeats itself, the memories it leaves behind are distinctive and vivid.

Η πόλη της Ζίρμας είναι μια μεγαλοπρεπής πόλη που καταγράφεται εύκολα στη μνήμη. Αυτό συμβαίνει διότι η πόλη, με κάποιο τρόπο επαναλαμβάνεται σαν να θέλει η ίδια να εντυπωθεί σε κάθε ταξιδιώτη.

Η περιγραφή αυτής της πόλης είναι απλή. Γεμάτη ουρανοξύστες, μαγαζιά και πλακόστρωτα. Στον ουρανό όπου και να κοιτάξει κανείς θα δει αερόπλοια, που δημιουργούν από μόνα τους μια ξεχωριστή πόλη που αιωρείται και σε συνδυασμό με τους ουρανοξύστες σαν να κινείται προς τα πάνω.Οι άνθρωποι που την κατοικούν μπορεί να κρέμονται από τους ουρανοξύστες ή να έχουν για κατοικίδια άγρια ζώα.

Το σίγουρο είναι πως παρόλο που παραπέμπει σε μια σύγχρονη πόλη που επαναλαμβάνεται οι αναμνήσεις από αυτή είναι χαρακτηριστικές και έντονες.

Zobeide is a white city, exposed to the moon, with winding streets. It was founded based on a dream. The protagonist is a woman running through its streets, trying to escape from those chasing her. However, no one ever managed to find her. What they did manage, though, was to shape the city's streets — each one following their own path in the pursuit of the woman.

This is how Zobeide was created: full of labyrinthine streets, enormous staircases, and walls designed so that she would not be able to escape. Over time, the dream city began to fade, and its streets turned into ordinary ones — no longer reminiscent of the dreamlike chase.

Yet, Zobeide retained the character of a trap-city, without anyone truly understanding what it is that draws people to it.

Η Ζοβεΐδα είναι μία πόλη λευκή, εκτεθειμένη στο φεγγάρι, με δρόμους που γυρίζουν. Ιδρύθηκε με βάση ένα όνειρο. Πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα που τρέχει στους δρόμους της να ξεφύγει από αυτούς που την κυνηγάνε. Κανένας όμως δεν κατάφερε να τη βρει. Κατάφεραν όμως ο καθένας με τη διαδρομή του να σχηματίσουν τους δρόμους της πόλης, επαναλαμβάνοντας τη διαδρομή που είχαν κάνει καταδιώκοντας την γυναίκα.

Δημιουργήθηκε έτσι η Ζοβεΐδα, γεμάτη δαιδαλώδεις δρόμους, τεράστιες σκάλες και τείχη ώστε να μη μπορεί να ξεφύγει. Με τον καιρό η πόλη του ονείρου άρχισε να χάνεται και οι δρόμοι της έδωσαν τη θέση τους σε απλούς δρόμους μιας πόλης χωρίς να θυμίζουν σε τίποτα την ονειρική καταδίωξη.

Η Ζοβεΐδα όμως διατήρησε το χαρακτήρα μιας πόλης-παγίδας, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι είναι εκείνο τελικά που έλκει τους ανθρώπους σε αυτη.